Als we reizen in het binnen of buitenland zien en doen we van alles. De meest bijzondere ervaringen worden onthouden of plakken we in een fotoalbum. Wanneer ik op reis ga neem ik een reisdagboek mee. Ik schrijf over wat ik heb gedaan, wat de kosten zijn en hoe ik mij op dat moment voel, iets met emoties. De beste verhalen worden later aan familie en vrienden verteld. Naast leuke herinneringen leveren deze momenten soms hilarische verhalen op. Ik ga met de billen bloot in deze blog en scheur een pagina uit mijn reisdagboek.
Een verhaal uit mijn reisdagboek “En daar sta je dan: zonder bagage”
vrijdag 07-08-2015
Denpasar International Airport – Bali
De felle zonnestralen schijnen door de gordijnen van onze hostel kamer en ik open langzaam mijn ogen. Ik heb een droge mond en een lichtelijke hoofdpijn van alle drank. De laatste avond van vijf weken vakantie, een rondreis door Myanmar, Kuala Lumpur en Indonesië heb ik feestend afgesloten. Mijn vlucht naar Nederland vertrekt over iets meer dan vijf uur. Met tegenzin gooi ik de laatste kledingstukken in mijn backpack en even later maak ik mijn vrienden wakker voor ontbijt.
Op mijn telefoon lees ik een berichtje waarin staat dat een aantal vluchten zijn geannuleerd vanwege vulkanische assen boven Bali. Ik grap dat er geen einde aan mijn vakantie is gekomen en dat mijn teamhoofd mij aanstaande maandag niet hoeft te verwachten op het werk. Voor alle zekerheid bel ik met de helpdesk van de vliegmaatschappij. Bij de helpdesk is er niks bekend over geschrapte vluchten. Zoals beloofd belt de helpdeskmedewerker als ze meer informatie heeft over mijn vlucht met Malaysia Airlines. Even later wordt ik terug gebeld… Mij wordt verteld dat ik het beste naar het vliegveld kan afreizen voor meer informatie.
Even later loop ik met mijn backpack op de rug en mijn dagbackpack op de buik door de smalle winkelstraten van Kuta, op weg naar de hoofdstraat. Hier ga ik opzoek naar een taxi die me naar het vliegveld kan brengen; een rit van nog geen 20 minuten. Ik heb vandaag geen zin om te onderhandelen over de prijzen en besluit akkoord te gaan met het aanbod van de derde taxichauffeur. Al snel belanden we in een chaotische file van auto’s. Dat dit niet een rit van twintig minuten zou worden had ik snel door, maar hieraan verander ik niks. Op het vliegveld aangekomen betaal ik de chauffeur het afgesproken bedrag en loop ik de ontvangsthal van Denpasar International Airport binnen. Al twee dagen blijken er bordjes op het vliegveld te staan voor passagiers van Malaysia Airlines. Ik las het bord als volgt: “Wegens vulkanische as zijn onze vluchten geannuleerd. Probeer het morgenmiddag nog een keer.” Ik lach schichtig en vraag mij af hoe alle andere passagiers hier mee omgaan. Geen zekerheid voor de volgende dag en hoe gaan we dat doen met alle stopovers?
Uren sta ik inmiddels aan de desk van Malaysia Airlines. Ik ben nog steeds rustig, maar heb het idee dat ik nog geen steek verder ben gekomen. Bellen, balie, bellen, terug naar de balie om de laatste informatie te kunnen krijgen. Omdat ik mijn vliegtickets via Etihad heb geboekt, maar de geannuleerde vlucht uitgevoerd wordt door Malaysia Airlines moeten de twee maatschappijen samenwerken. Mission Impossible. Buiten is het donker en ik begin honger te krijgen. Het teken dat ik al uren op het vliegveld ben. Ik besluit nog één keer te bellen met Etihad voor eventuele vertrek opties vanuit Jakarta. Mijn reisschema, plus aansluitende vluchten kunnen omgezet worden naar de volgende dag. Niet vanaf Bali, maar vanaf Jakarta. De snelste optie die mij tot nu toe geboden kan worden. De medewerkers van de Malaysia Airlines desk bellen een travel agent zodat ik een losse vlucht naar Jakarta kan boeken. Even later staat er een jonge dame met een tablet en een mobiel pinapparaat in het kleine kantoor, om mij en een paar anderen te helpen. Een vliegticket van Bali naar Jakarta boek ik voor de volgende ochtend. De gemaakte kosten kan ik via het mobiele pinapparaat overmaken. Ze beloofd om een half uur later terug te komen met mijn vluchtgegevens en tickets. De vlucht is morgenvroeg en ik besluit op het vliegveld te gaan slapen als ik mijn tickets heb ontvangen.
Op een houten stoel wordt ik, na een paar uur geslapen te hebben, wakker van de speakers in de ontvangsthal. Ik voel me gek genoeg fris en fruitig. De geluiden uit de krakende speakers klinken echter minder vrolijk: alle vluchten zijn tot nadere berichtgeving geannuleerd. Per voet verplaats ik mij van de internationale ontvangsthal naar de binnenlandse vertrekhal tien minuten verderop. Bij aankomst was deze zoals verwacht gesloten. Honderden mensen lagen op de vloer te wachten voor meer informatie; alle binnenlandse en buitenlandse vliegverkeer zijn geannuleerd. Was het wel zo handig om mijn vlucht om te boeken? Met knikkende knietjes en flink wat geregel kan ik drie uur later instappen op een vlucht naar Jakarta. Bij aankomst in Jakarta trek ik snel mijn backpack van de bagageband om een sprint te trekken naar de shuttlebus. Deze bus moet een flink aantal gestreste passagiers ‘rustig’ naar het internationale vliegveld rijden. Wanneer ik mij op tijd heb ingecheckt geniet ik eindelijk van een verdiend biertje, om het laatste uurtje in Jakarta te doden. Na een goede vlucht land ik in Kuala Lumpur om door te reizen naar de transithallen. In Kuala Lumpur, na een paar uur geslapen te hebben in het vliegtuig bleek al deze rust plots te verdwijnen. Mijn naam komt niet in het boekingssysteem voor, terwijl ik zwart op wit al mijn vluchtgegevens heb staan. Ook in Kuala Lumpur werd ik vriendelijk geholpen en kon ik na een paar uur met een vlucht naar Abu Dhabi, om daarna verder te reizen naar Zürich om vervolgens naar Düsseldorf te vliegen. Mijn aankomst datum in Nederland staat inmiddels op 10 augustus en daarbij zit geen overnachtingen…behalve de vliegtuigstoel.
Mijn reis vervolgt en ik vlieg van KLIA (Kuala Lumpur International Airport) naar Abu Dhabi. Mijn humeur is op z’n zachts uitgedrukt, chagrijnig. De nooduitgangsstoel en de brede glimlach van de stewardess toveren een kleine glimlach op mijn gezicht. In de vroege ochtend van 09 augustus land het vliegtuig in Abu Dhabi. Mijn geduld kwam weer terug en ik besloot om naar de desk van Etihad te lopen. Ik leg mijn verhaal in het kort uit en ik voel me voor het eerst echt begrepen. De medewerker van Etihad geeft mij een aantal coupons. Tegoed bonnen voor wat eten en drinken terwijl hij kijkt of ik vandaag nog in Düsseldorf kan komen. Als ontbijt neem ik bij één van de bekende fastfood restaurants een broodje hamburger en patat. Omdat het allemaal niet groot genoeg kan bestel ik een halve liter cola. Na een goed vullend ontbijt moet de man bij de passagiersdesk mij aan hebben zien lopen. Met een glimlach en twee tickets zwaaide hij mij tegemoet. De held. Een uur geleden zat ik nog op de grond naar vluchten te zoeken en nu heb ik twee nieuwe vliegtickets in mijn hand. In iets minder dan een uur vertrekt mijn vlucht naar Berlin Tegel, het vliegveld van Berlijn.
Op het vliegveld van Berlijn ben ik nog nooit zo’n chagrijnige douanier tegengekomen als op deze middag. Snauwend kwamen de bevelen naar mijn gezicht. Dat ik even niet aan het opletten was en aan de verkeerde kant van de scanband stond deed ik niet expres. Dat het niet aan mij ligt begreep ik even later van meerdere passagiers die op (voor mij de laatste) vlucht naar Düsseldorf zaten te wachten. Nog geen 1,5uur later stond ik op het vliegveld van Düsseldorf. Links en rechts om mij heen stonden verdwaalde koffers te wachten op hun eigenaar. Plots begin ik aan mijn bagage te denken. Zou mijn backpack via Abu Dhabi wel op het goede vliegtuig zijn gekomen, zoals beloofd? De bagageband draait voor de hoeveelste keer zonder mijn backpack een rondje. Meerdere passagiers zie ik met handen in het haar om zich heen kijken en naar een andere band verplaatsen. Ook hun bagage lijkt niet meegekomen te zijn. Daar sta je dan: zonder bagage. Opnieuw moet ik het geduld opbrengen om formulieren in te vullen en begrip voor de situatie tonen. Anderhalf uur later loop ik zonder backpack het vliegveld uit. Mijn vader en zusje stonden klaar om mij naar huis te brengen. Ik stuur nog even een berichtje naar mijn teamhoofd om te laten weten dat ik over 11 uur weer op het werk zal zijn. Niet heel veel later val ik in slaap en ben ik blij dat ik thuis ben. Mijn bagage komt later hopelijk weer thuis.
Een week later wordt mijn backpack thuis (met een gescheurde flightbag) bezorgd.
Afbeeldingen in deze blog zijn afkomstig van Pixabay.
Heb jij wel eens je bagage verloren of veel vertraging gehad?
Geen reacties