In mijn joggingsbroek zit ik onderuitgezakt op het bovenste bed van mijn vierpersoons treincoupé. De drie bedden om mij heen zijn leeg en het groene landschap flitst door de ramen aan mij voorbij. Al uren ben ik aan het genieten van het bosachtige landschap. Ik ben begonnen aan één van de mooiste, dan wel mooiste treinreizen ter wereld; de Trans Mongolië Express. Vanuit Moskou reis ik in éénstuk naar Irkoetsk, een stad in Oost-Siberië, om vervolgens door te reizen naar Mongolië. Mijn trein, de lokale trein70 zal een totale afstand van 5185 km afleggen in 87uur en 36minuten om mijn eindstation in Irkoetsk te bereiken.

Na 1194 km stopt de trein in Balezino en heb ik 26 minuten om mijn benen te strekken en wat eten of drinken te kopen. Met handen en voeten probeer ik de verkoopster in de kiosk te vertellen dat ik een pizzabroodje en cola wil kopen. Ondanks de taalbarrière merk ik aan alles dat de Russen ontzettend gastvrij zijn en bereid om te helpen. Een enkele Russische passagier in de trein durft het gesprek in een vreemde taal aan te gaan. Tegenover mij is André komen te zitten, een Russische jongen die amper tien woorden Engels spreekt. Toch probeert hij met mij te communiceren. Is het niet een gesprek met woorden dan zijn er altijd nog foto’s en video’s die geshowd kunnen worden, of het vele eten waarmee ik word vetgemest. Nog nooit zag ik zoveel Russische steden zonder dat ik er überhaupt ben geweest. Ik weet nu al dat St. Petersburg een stad is die ik bij mijn volgende bezoek aan Rusland wil bezoeken. Aan het einde van de middag stappen er twee arbeiders bij ons in de coupé, waarmee onze coupé met vierplekken vol is komen te zitten. Uitgeput van twee weken werken zijn deze twee Russische arbeiders op weg naar huis. Ondertussen heb ik geleerd dat alcohol in de coupés niet is toegestaan. Maar met de deur van onze coupé gesloten hebben we weinig kans om onze alcohol te verliezen. Weinig woorden worden gesproken en we drinken stiekem een lokaal bier uit een PET fles, voordat de rolluiken van het raam naar beneden worden getrokken. Wanneer ik in het midden van de nacht wakker word, ben ik de enige overgebleven passagier in mijn coupé. Op het tafeltje zijn nog wat Russische snacks achtergelaten door André.

Ondertussen is deze treincoupé mijn ‘huis’ geworden en geniet ik van het comfortabele reizen met de trein. Mijn bed is wat klein voor mijn Nederlandse lengte (1.93m), maar klagen doe ik niet. Het toilet in de wagon wordt schoongehouden door de provodnitsa, een man/vrouw die tijdens de reis zorgt dat de coupé spik en span blijft. Het restaurant in de trein is een plek waar ik heen kan lopen voor een hapje en een drankje en met geluk een gesprek over koetjes en kalfjes. Genieten kan ik van de nogal aangeschoten Russen, die of het nou vroeg of laat is bijna altijd aanwezig zijn in het restaurant en denken dat Russisch in drie minuten te leren is. Kwaad in deze Russen zie ik nog steeds niet en met een glimlach op mijn gezicht loop ik terug naar mijn coupé.

Ondertussen ben ik niet meer alleen en heeft een jonge moeder met baby en een twee jarige dochter plaatsgenomen in mijn coupé. Ik vind het jammer dat ik niet met haar kan communiceren en het blijft anderhalve dag akelig stil, tot een paar uur voor mijn eindbestemming. Uit het niets kwam de vraag waar ik vandaan kom en waar ik naar onderweg ben. Voor een paar minuten hebben we een ‘echt’ gesprek. De altijd goedlachse provodnitsa komt mij even later vertellen dat Irkoetsk over een uur de volgende stop is en ik mijn spullen moet gaan inpakken. De afgelopen dagen ben ik door verschillende tijdzones gekomen en blijkbaar ben ik er één vergeten. Mijn horloge vertelt mij dat ik nog vier uur heb voordat Irkoetsk aan de beurt is. Niets was minder waar en even later stap ik uit op het station van Irkoetsk.

Na drie dagen Irkoetsk is het tijd om met de trein verder te reizen naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. De afstand naar Ulaanbaatar is 1113 km, trein 306Y zal hier 22 uur en 42 minuten over doen. Tegenmiddernacht zullen we twee keer stoppen voor een paspoort en visumcontrole. Op het treinstation van Irkoetsk tref ik Kamiel, een humoristische man uit Limburg die ik in Irkoetsk al eerder tegenkwam. Na het controleren van mijn treinticket en paspoort krijg ik mijn plekje in de trein aangewezen. Net als in de trein van Moskou naar Irkutsk heb ik het linker boven bed, een groot verschil met de andere trein is het aantal buitenlandse reizigers. Nadat ik mijn backpack in het opbergvak heb weggedrukt raak ik in een leuk gesprek met een Duits stel waarmee ik de coupé moet delen. Uren vliegen voorbij en ik ga op ‘de koffie’ bij Kamiel, de Nederlander die in de coupé naast mij zit. Samen met twee Nederlandse meiden maken wij er een Nederlandse-avond van. Als de trein tegen 8 uur in de avond de grensovergang passeert mogen wij eerste de benen strekken. Als ik het fluitsignaal hoor van de douaniers weet ik dat het tijd is om terug te gaan. Vanaf nu wordt het serieus en moet ik de regels van de Russen braaf volgen. Als de douanier voor de tweede keer in vijf minuten mijn paspoort vraagt en mij beveelt om haar nog een keer in de ogen aan te kijken schiet ik bijna in de lach. Ben ik dan echt zo veranderd in die minuten? Ik krijg een stempel in mijn paspoort en als de hele trein gecontroleerd is rijdt de trein naar de volgende stop. Een Mongoolse douanier komt de wagon in gelopen en schreeuwt dat alle rolluiken voor de ramen dicht moeten. Net als bij de Russische grens wordt het hele protocol streng doorlopen. Nee, gek is het niet en een paspoort plus visumcontrole is heel normaal. Toch vind ik het allemaal erg lang duren. Als de trein het station verlaat doe ik mijn ogen dicht en val ik in diepe slaap. Om 6uur in de ochtend word ik wakker gemaakt, over 50 minuten kom ik aan in Ulaanbataar.

Dit is slechts een greep uit mijn dagboek. Meer artikelen over Moskou, Irkoetsk en Mongolië zullen snel te lezen zijn op mijn blog.