Bedankt Iran. Nadat ik vier weken niet heb geblogd, ben ik begonnen aan de eerste verhalen over Iran. Deze verhalen komen uit mijn dagboek die ik tijdens mijn drie weken reizen heb bijgehouden. Tijdens het reizen genoot ik van alles wat om me heen gaande was: de gezelligheid van mensen, de (nieuwe) cultuur en de prachtige natuur. Het bloggen schoof ik even aan de kant. Wat heb je de afgelopen weken aan reis verhalen gemist? In deel 1 lees je over Istanbul en de eerste week in Iran. Hoe zag de rest van mijn reis in dit prachtige land eruit?
De prachtige sterrenhemel
Vanaf het begin dat we in Iran aankwamen, had ik de wens om een nacht slapen in de woestijn. Nog nooit was ik in een echte woestijn geweest, de hoge duinen, wilde dieren en de prachtige sterrenhemel maakte mij nieuwsgierig. In het hostel in Kashan werden we over Varzaneh getipt. Een woestijn dorpje op nog geen 2,5uur met de bus van Esfahan en 3 uur vanaf Yazd. Samen met een Portugees, Australiër en nog een Nederlander stapten we in een oude Mercedes bus naar Varzaneh. Omdat deze roestige oude bus niet van airco was voorzien, was het even afzien tijdens deze 2,5 uur durende reis. In het guesthouse van Mohamed werden we hartelijk ontvangen. Het viel me op dat deze man boven gemiddeld Engels spreekt en met veel liefde over zijn boerendorp vertelt. Wist je dat in de vrouwen in Varzaneh een witte chador dragen? Zij worden ook wel de ‘white angles’ van het dorp genoemd, een bijzonder gezicht.
Problem?! De taxichauffeur die ons voor de aankomende dagen zou rondrijden sprak niet veel Engels, maar erg bezorgd over dit vijftal reizigers was hij wel. Het Engelse woord ‘Problem’ werd door hem op een komische manier uitgesproken. Een standaard uitspraak, dat voor de rest van onze reis regelmatig werd herhaald in grappige situaties. Samen met deze goedlachse man bezochten we de beste bezienswaardigheden in de buurt. Op de eerste dag bezochten we het 1100 jaar oude Ghoortan Citadel. De door muren omringde citadel was zo oud, dat ik het bijna zonde vond om hier overheen te lopen. Het idee dat de modder het begaf en dat deze oude pracht, nu nog bewoond door vier families, niet meer intact zou zijn was groot. De zonsondergang die prachtig had moeten zijn werd verpest door de wolken, die aan het einde van de middag verschenen aan de strak blauwe lucht.
Het zien van wilde dieren is in Varzaneh niet uitgesloten. De flamingo’s zijn volgens Mohamed dan ook een must-see. Tijdens de tweede dag van ons verblijf in Varzaneh vertrekken we dan ook in de vroege naar de wetlands. De taxichauffeur liet ons, voordat we flamingo’s gingen spotten, eerst de zwarte vulkaan beklimmen. Deze vulkaan gaf ons een prachtig uitzicht over de wetlands. Het landschap, wat in deze periode van het jaar (zomer) kurk droog is, is dan ook erg anders in de wintermaanden. We moesten sluipen naar het beetje water wat nog was overgebleven in de zomer, maar in ruil daarvoor zagen we wel een hele groep met flamingo’s. Door het gebrek aan luchtvochtigheid is het wel erg warm in de middaguren. De eigenaar van het guesthouse zorgde voor homemade ontbijt, lunch en diner. Het was dan ook geen straf om voor het eten weer terug naar het guesthouse te moeten. Aan het einde van de middag werden we weer opgehaald door inmiddels mijn favoriete taxichauffeur om naar de zoutvlakte te rijden. Op weg naar de zoutvlakte zag ik voor het eerst hoe hoog de duinen van deze Iraanse woestijn waren. Aan de klimmende mensen te zien, was het een steile klim om de top van de duinen te bereiken. Op de witte vlakten speelden we met diepte en maakten we de meest originele foto’s.
Mohamed had als echte gids twee tenten en een aantal dekens geregeld, dit zou genoeg moeten zijn voor een nacht in de woestijn. Op nog geen 30min rijden van Varzaneh bevind je je al tussen meters hoge duinen in de woestijn. Als de taxichauffeur in het donkere van de nacht, van het bekende pad had gereden, waren we vast komen te zitten in het mulle zand en hadden we kunnen wachten tot de volgende ochtend. Zoals de rest van de tours had hij ons met zijn kennis bij een prachtig punt af te zetten. De opgooi-tenten kosten ons dan ook niet veel tijd, waarna we op één van de duinen klommen. Voor uren keek ik naar de heldere sterrenhemel. Met af en toe een vallende ster was dit de meest heldere sterrenhemel die ik zover gezien heb. Omdat er veel gefeest wordt in de woestijn door Iraanse jongeren, wordt er gecontroleerd door een bewaker in een 4×4. De bewaker die geen enkel woord Engels sprak, nam ons toch mee voor een rit over de duinen. Met een rap tempo scheurde hij naar de top van de duinen, waarna de auto weer soepel naar beneden gleed. Aan de woestijn overnachting kwam op een leuke manier een eind.
Yazd
Na een geweldig avontuur in Varzaneh, stapten we in Nain in de bus naar Yazd. Ondanks dat het geen VIP bus was, had ik nog geen luxe plek in de bus. Aangezien alle stoelen voor de eerste 70 kilometers bezet waren, zat ik op de trappen in het midden van het gangpad. Een nacht weinig slaap had overduidelijk zijn tol geëist. Met één hand onder mijn hoofd en de andere tegen de deur, viel ik in elkaar gekropen in slaap. Yazd is staat bekend om de windtorens, die over de hele stad goed te zien zijn. Vanuit verschillende richtingen vangen de torens wind en worden deze windvlagen onder de grond geleid. De warme wind vormt zich tot koude lucht, waarna de huizen heerlijk worden verkoeld. Een goede manier van airco en het ziet er ook nog eens een stuk beter uit dan al die aircoboxen aan de huizen. Op de eerste avond bezochten de Jame moskee en dwaalden we door de straten van Yazd totdat we weer op een bekende weg uitkwamen.
De Tower of Silence is onze eerste bezienswaardigheid, net buiten de stad, die we met de taxi in de vroege ochtend bezochten. Al een behoorlijk aantal dagen ben ik met een groep van vijf aan het reizen en de achterbank van de taxi delen begint al aardig te wennen. De ‘Tower of Silence’ werd tot aan 70 jaar terug nog gebruikt door de Zoroastrians. Deze volgelingen van het eerste geloof uit Perzië gebruikten deze toren zodat de lichamelijke overschotten opgegeten konden worden door de grote vogels. Nu is er een begraafplaats naast de toren waar de overledenen worden begraven. Met een Duitse reisorganisatie reden we in een luxe bus, geen taxi met 5 personen dit keer, terug naar de stad. Een plezierige busrit met leuke mensen, die we de dagen erop nog veel zijn tegengekomen. We kochten wat vers fruit en bezochten de vuur tempel, een tempel van de Zoroastrians met een leerzaam museum over deze religie.
Merci Iran
De middagen in Yadz waren warm en stiekem hoopte ik op wat verkoeling in Shiraz; onze volgende en laatste bestemming. Ondertussen was de ramadan begonnen, een groot percentage van de restaurants zijn dan ook gesloten. Drinken doe je uit beleefdheid niet op straat en drink (als toerist) wel? Af en toe zag je een beleefd iemand even wijzen naar je fles met water. Ook konden we in Yadz op een binnenplein koffie verkrijgen bij een klein toeristisch koffietentje. Iemand die het ziet? Nee, de eigenaar is verplicht om alles af te sluiten en mag absoluut niet aan de locals verkopen.
Deze laatste dagen in Shiraz bestonden voornamelijk uit het bazaar shoppen en het bezoeken van Persepolis. Deze oude Perzische ruïne stad ligt 50km vanaf Yazd en is samen met Necropolis een must-see in Iran. Door de rijke geschiedenis en de pracht aan ruïnes van oude paleizen mag je Persepolis niet overslaan aan je bezoek in Iran. Een van de moskeeën die ik graag wou zien in Iran was de Nasir ol Molk moskee. Wanneer de zon door het gekleurde glas in lood schijnt, wordt de muur en het tapijt in de gebidshal gevuld met kleurrijke vormen.
[easy-image-collage id=2659]
Geen reacties