Bedankt Iran. De afgelopen vier weken hebben jullie geen blog op rugzak-reizen zien verschijnen. Ik heb expres geen berichten automatisch in laten plannen voor de weken dat ik op reis ging…met het idee in mijn achterhoofd dat ik ‘live’ zou gaan bloggen vanuit Iran. Tijdens het reizen genoot ik van alles wat om me heen gaan de was: de gezelligheid van mensen, de (nieuwe) cultuur en de prachtige natuur. Misschien had ik gewoon even geen zin bloggen en het bezig zijn met social media. Drie weken later zit ik weer achter mijn vertrouwde computer in Nederland, met een glimlach op mijn gezicht denk ik terug aan een fantastische reis. Wat heb je de afgelopen drie weken gemist? Een beknopte beschrijving van de eerste week uit mijn reisdagboek.

De eerste dagen in Istanbul

Weken voor mijn vertrek was ik al bezig met de voorbereidingen voor Iran. Op 21 mei was het dan zover, samen met een goede vriendin vloog ik naar Istanbul voor drie dagen. Voor het eerst vloog ik met ons eigen KLM. Een vlucht waar ik de ogen voornamelijk gesloten had, maar ik werd wakker voor een heerlijke Pizza in een mooi Delfts blauw verpakt doosje. In Istanbul aangekomen, pakten we de metro van Atatürk airport naar de wijk Taksim voor nog geen €2,50p.p, een stuk goedkoper dan de taxi. Het was rond etenstijd (6:00pm) toen we arriveerden in het hostel, met een groepje jonge Turken aten we kebab in een luxe restaurant, met uitzicht op de drukke winkelstraat. Ik verbaasde me over de demonstraties die in de winkelstraat gaande waren. De stoet was rustig, maar ik had dan ook geen idee waarvoor er gedemonstreerd werd. De eerste avond in Istanbul sloten we onverwachts af met een avondje stappen in de uitgaansstraten van Taksim. Een avondje in Taksim sluit je niet af voordat je ijs hebt gekocht bij één van de ijsverkopers op straat. Met een show maken ze een typisch Turks ijsje voor je, maar niet voordat je eerst 10x misgrijpt.

Eiland Istanbul

Hagia Sophia Istanbul

De dagen erop waren alles behalve stappen en uitslapen. Ik was al eens in Istanbul, maar ook voor een tweede keer sla ik het bekende Hagia Sophia, de Blue Mosque en Grand Bazaar niet over. De eilanden van Istanbul had ik nog nooit bezocht. Kadiköy, een moderne wijk met veel winkels in het Aziatische gedeelte van de stad, is de perfecte opstap plaats om naar de Princes’ Islands te varen. Een kaartje voor de ferry kochten we voor 4TL (Turkse Lira) en binnen een half uur zetten we voet aan het eiland Büyükada. Dit eiland is de grootste van de negen en je vindt er (bijna) geen auto. De taxi’s zijn nog paard en wagen, die je letterlijk aan allerlei kanten voorbij crossen. Ik dacht bij elk paard die ik achter me hoorde aankomen, dat deze eerste mij aan de spies zou rijgen. De steile wandeling naar het klooster boven aan de berg van het eiland was het zweten en het gehijg waard. Voor een geruime tijd genoot ik van de strakke blauwe lucht en de grote stad die in de “verte” nog steeds angstwekkend dichtbij was.

Blauwe Moskee Istanbul

Blue Mosque Istanbul

De dagen in Istanbul vlogen voorbij en voordat we het wisten was het alweer 24 mei. Deze dag verlieten we Istanbul en mochten we aan het Iran avontuur beginnen. Vanaf het Sabiha Gokcen vliegveld (50km buiten de stad) zijn we met lowbudget airline Pegasus naar Teheran gevlogen.

Iran een prachtige bestemming

In de vroege ochtend van 25 mei arriveerden we in Teheran. Op het vliegveld merkten we dat alle taxi’s naar de hoofdstad van het land een vaste prijs hadden, onderhandelen over de prijs had geen nut. De accommodatie voor de eerste nachten was een hotel in Teheran, een hotel waar mijzelf verstaanbaar maken in het Engels al een zware opgave was. In Istanbul hadden we een familie uit Teheran ontmoet, twee broers en een zusje. Door onze nieuwe vrienden uit Teheran werden we gelijk de eerste dag, zonder al te veel slaap, meegenomen naar het Saadabad Palace in Teheran. Een gigantisch complex met een museum. Het paleis was prachtig. Zó prachtig dat we op dag twee van ons verblijf in Teheran een bezoek brachten aan het Golestan Palace gevolgd door de 14m2 grote bazaar. Al snel werd mij duidelijk wat ik had gelezen over de gastvrijheid van het land. De locals willen je graag helpen en dat kan letterlijk op allerlei manieren, of dat nou mee reizen in de metro is of helpen bij het afdingen, het kan allemaal. Op straat word je (met oprechte interesse) aangesproken over de reden van je bezoek aan Iran. In de parken van Teheran zaten we met een aantal jongeren die het maar vreemd vonden dat Iran werd uitgekozen als reisbestemming. Een tafeltenniswedstrijd in het Laleh park was een net zo bijzondere ervaring. Tijdens een wandeling werd ik uitgedaagd door, op z’n netjes gezegd, een wat oudere man. Na 10 minuten wat heen en weer geslagen te hebben kwam ik erachter dat ik het echt niet van hem ging winnen. Heerlijk hoe deze twee mannen zich een middag vermaken met tafeltennis in een prachtig groen park.

Paleis Teheran

Golestan Palace

De grote steden heb ik vaak na twee dagen wel gezien en is het (voor mij) tijd om door te reizen naar de volgende bestemming. Vanaf Teheran namen we de bus naar Esfahan, onze eindbestemming is Kashan. Onze bus stopte midden op de snelweg en wij moesten eruit. Waar zijn we? De bekende highway drop-off in Kashan. Daar stonden we dan bij één van de tolpoortjes in de brandende zon. Om nogmaals aan te geven hoe gastvrij het land is, stopte er een vrachtwagenchauffeur met twee ijsjes in zijn hand. In Kashan, een dorpje niet ver van de woestijn, maakten we verschillende dagtrips. We bezochten onder andere een oud Zoroastrian dorp, waar de weinige inwoners nog steeds prachtig gekleurde hoofddoeken met opdruk dragen en dat allemaal in één stijl. Omdat Kashan ons zo goed beviel, besloten we om hier 3 nachten te verblijven en verschillende uitstapjes te maken. Het guesthouse was een oud huis en viel onder één van de bezienswaardigheden van Kashan.De historical houses waren dan ook prachtig om te bezoeken.

Abyaneh zoroastrian city

Iran Abyaneh

In Esfahan zat ik onder de vreemde bultjes. Ik was er niet zeker van of dit muggenbulten waren of wat anders. Wat ik wel zeker wist, is dat ik ze had opgelopen in Kashan. Na 3 à 4 dagen besloot ik om naar de apotheek te gaan. Meer dan mijn bultjes laten zien hoefde ik niet, er werd geen Engels gesproken, maar een crème en tabletten tegen de jeuk werden meegegeven. Een local van het hostel was met mij meegegaan en had de instructies in zijn oren geknoopt, een vertaling door de manager van het hostel was voldoende. De crème moest drie keer per dag op de bultjes gesmeerd worden en de tabletjes alleen innemen voor het slapen gaan.
In één van de meest toeristische steden van Iran is genoeg aan bezienswaardigheden te zien. We namen een kijkje bij de meest bekende Iraanse sport: Zurkhaneh. Deze sport is een combinatie tussen fitness en dans. Bijzonder hoe deze jongens met kegels aan het jongleren zijn en hoe ze daarna dansen in een kleine cirkel gevuld met teamgenoten. Het meeste bekende plein in Esfahan is het Naqsh-e Jahan (imam) sq. Aan dit plein vind je twee moskeeën, waaronder de Sheikh Lotfollah, bekend van de cover van de Lonely Planet. Alle entreeprijzen in Esfahan zijn een stuk duurder dan we de afgelopen week elders hadden betaald. De gemiddelde prijs is meer dan €5,00, meestal is dit het betalen waard, maar de ‘shaking minarets’ waren de Tourist Trap van de stad. Het nachtleven bevindt zich in de parken van de bekende Sioseh Poul bridge. Een geweldige ervaring als je het mij vraagt. Even verder vind je de Khaju Bridge, misschien wel mooier dan de meest bekende brug van Esfahan.

Sioseh Poul Bridge

Esfahan Brug

Benieuwd naar deel twee van mijn reis door Iran? Deel twee lees je hier.